[Survivor] Një tragjedi gjirokastrite

Kjo ngjarje është e bazuar në një histori të vërtetë. Jo, në shumë histori të vërteta. Tamam tamam kështu ka ndodhur fiks, as emrin s`po ja ndryshojmë.

Fillojmë.

Sotiri lindi dhe u rrit në një familje të shtresës së mesme në Gjirokastër. Pavarësisht se ishin katër fëmijë, Sotiri binte në sy si më i mprehti, ai e kuptonte babain që në sy, prandaj edhe familja kishte besim që ai do mbante lart flamurin e familjes, do përcillte në brezat e ardhshëm të gjitha vlerat e përthithura.

Sotiri ishte shumë i vëmëndshëm ndaj zhvillimeve të ekonomisë shtëpiake, vuri re që në shtëpinë ku u rrit nuk kishte kurrë firo, çdo gjë ricicklohej si me magji, çdo gjë mund të shërbente për diçka, prandaj gjykohej e papërgjegjshme të hidhej. Pastaj gjyshja një ditë e mori veç dhe i pëshpëriti “Lekun kurrë mos të ta hanë të tjereët” dhe Sotiri u ndriçua sic ndriçohet një mashtrues para se të fillojë një kult.

Deri në fund të gjimnazit Sotiri nuk pati probleme me paratë, sepse në Gjirokastër pas shkollës kthehej direkt në shtëpi, duke u rezistuar tundimeve për të pirë diçka me shokët e klasës, ose për ndonjë ëmbëlsirë/akullore rrugës për në shtëpi. Ja doli mbanë dhe familja ishte krenar për të, në 99% të rasteve as mbante lekë me vete, ku i dihej, po t`i humbnin? Le që po e mbajte me vete prishet ai djall…

Gjithsesi, ja doli mbanë dhe familja ishte krenare për të.

Problemet filluan kur e çuan për shkollë të lartë në Tiranë. Po, ekonomik, e gjetët. Aty midis leksioneve kishte orë të tëra boshe ku këta shokët dhe shoqet e klasës uleshin në lokal dhe pinin kafe. “Katilat e lekut” i quante Sotiri, i cili në shumë raste gjente justifikime për të mos shkuar në lokal, ndonjëherë tjetër shkonte po nuk porosiste gjë se sa kishte pirë kafe ose ishte keq nga stomaku. As i interesonte çfarë mund të mendonin të tjerët, me motto-n “po të hidhen të gjithë nga ura do hidhesh edhe ti?” mbaroi shkëlqyeshëm edhe fakultetin dhe doli në jetë.

Sotiri iu fut biznesit me një kushëririn e tij dhe u bë mjaft i suksesshëm. Shihte çdo ditë llogarinë e tij bankare dhe eksitohej, disa herë për pak kishte kaluar në orgazëm të pakontrolluar. Gjente gjithmonë dyqanet më të lira ushqimore, për rroba s`ishte kujdesur kurrë që të kujdesej tani, punonte gjithë ditën, kushëriri i tij i kishte falur një makinë për ditëlindje, por Sotiri lëvizte në këmbë, sepse shëndetit i jepte rëndësi.

Familja i sugjeroi disa vajza për martesë, nikoqire dhe nga familje të njohura në Gjirokastër, por Sotiri i refuzoi ose i shtyu këto projekte duke mos krijuar dot kurrë familje. Jo se i vinte keq në fakt, familja e tij ishte ajo shifra te banka që rritej vazhdimisht, ishte i dashuruar me atë numër. Pastaj njerëzit e kishin zili, dukeshin që në sy, kushedi sa veta do donin të ishin në vendin e tij.

Investimi më i madh që Sotiri bëri në jetë

Kështu, gjithmonë në rritje, Sotiri jetoi i lumtur dhe vdiq në moshën 72-vjeçare. Njerëzit më të afërt të tij - nuk u mor vesh pse - kishin një buzëqeshje të lehtë kur dëgjuan lajmin.

Jo, u mor vesh direkt në fakt. Pasuria u shpërnda ndërmjet tyre, të cilët si fillim i futën nga një palë pushime duke trokitur gotat në falënderim të Sotirit. Rob Zoti kishte qenë.

PS: Po, e dimë që Gjirokastra është cliché, po s`mund të gënjenim dhe të thonim që Sotiri ishte korçar.

Gjeniu i vogël sot është R. nga Kombinati: “Nuk më prish leku mua, e prish unë lekun”.