[IQ] Gjeniu i vogël

Mirëmëngjes, fillojmë direkt, hapni fletoret.

Me pak vëmendje mund të gjesh bukuri edhe te gjërat më banale. Kjo motto ka qenë dhe është çelësi i suksesit për shumë artistë; piktorë, fotografë, regjizorë. 

Ku hyn Skifteri këtu?

Ndan të njëjtën motto me ta, brenda të zakonshmes mund të gjesh të jashtëzakonshmen.

Të mos lodhemi më me lojra fjalësh, shumë nga shprehjet e sotme janë art. Perlat e folklorit shqiptar. UNESCO këto të mbrojë, jo shkon merret me Beratin dhe gjëra të tjera pa rëndësi.  

Jo Beni, nuk do flasim për dialektet. Dhe mos ha fara. Dhe je që je, thuaji prindit të të heqë nga shkolla dhe të të fusë çirak në ndonjë ofiçinë. 

(2 veta nga fundi qeshin dhe nxirren jashtë për zhelesh, Beni kërkon “çirak” në Google me telefon poshtë bange)

Vazhdojmë…këto shprehje i dëgjojmë ditë për ditë, por nuk i vëmë re kurrë sa boshe janë, i marrim të mirëqëna.

Boshe, por të nevojshme. Ec e merre vesh.

Në fillim janë këto shprehjet ku paraprin, se ka efekt zbutës:

“Jo se dua të të bëj moral, por…” 

“Unë nuk para i kam qejf…por ama…” 

“Se nuk dua të behem i bezdisshëm, po të të pyes edhe njëherë...”

“Me gjithë qejf, por…” 

“Qofsha i gabuar, por…”

“Mua s'më pëlqen të merrem me thashetheme, po dhe kjo…”

Te kjo duhet goxha zbutje, edhe para, edhe mbrapa thelbit: “Më fal ë, s`doja me ta thënë, po qeke me verte idiot, jo, unë t`i them në sy ça kam, aaa…”


Dhe vijmë te perlat e vërteta që një Zot i merr vesh:

Në tel: “Mirë mirë hajt se po ashu…”

Njerëzit me shikim depërtues: “Të të bëj një pyetje?” Nuk e bëje dot direkt?

Ata që të ngushëllojnë: “Mos u mërzit.” Kujt do ja priste mendja… 

Ata që kanë nevojë për aprovim për çdo gjë: “…apo e kam gabim”

Fillime fjalish haluçinante: “Me thënë të drejtën…” 

Prindi fëmijës: “Kur të vish në moshën time do e kuptosh…” Po pra, flasim atëherë.

Ata që kërkojnë falje pa ulur veten, çka për shqiptarin ka shumë rëndësi: “Ma boj hallall…”

Ata që ta kuptojnë hallin po gjithsesi përtojnë ta bëjnë vetë ose të të ndihmojnë: “Taksirat e ke…”

Ata që zgjedhin vetëm gënjeshtra të sigurta që s`kanë për t`u marrë vesh kurrë: “Thashë t`i thoja iherë…se ashtu e meritonte…po leje thashë se s`ja vlen të bësh llafe kot…”

Ata që kanë të vërtetën në xhep: “Ta jap unë me 1000 firma.”

Dishepujt e Nostradamusit: “Ueee sikur ta dija!”

Çdo shqiptar: “Po pse u harxhove…” (shoqërohet me zgjatje dore drejt dhuratës)

Normat e etikës shqiptare: “Jo jo, falemnderit, nuk dua.” (kur të ofrojnë për të ngrënë/pirë, mund të jesh edhe duke vdekur urie, JO dhe JO)

Burrat që përgjigjen në telefon me “Po, i dashur” një burri tjetër.

Ata me logjikë të pastër: “U vonova se u zgjova cik vone”. Njëlloj si te thuash "jam i gjate se s'jam i shkurter".

Diplomatët: "S'po ta them se je e shendoshe, por njeriu e mban veten, jo, për vete, kupton? Pa të jetë për mua ha sa të duash."

Ata që flasin për veten në vetën e tretë: "Dëgjo Aidën, shiko si do e bësh..."

Ata që kur ndahen: "Me siguri do gjesh dikë që të të meritojë më shumë se unë..." 

Ata që s`të lënë shans për replikë: "Nuk jam dakord sepse kjo është kshu, kjo tjetra kshu, kjo kshu...po nejse"

Dhe për ta mbyllur, shprehja më e pasinqertë e historisë së njerëzimit:

MË VJEN KEQ.