[Survivor] The world is mine

Çelësi i suksesit; një libër që të tregon si të jesh vetvetja

Kushedi sa libra dhe filma keni parë në të cilin personazhi kryesor ka një ëndërr, një vizion dhe nuk heq asnjëherë dorë derisa e realizon. Mesazhi është "ki besim" edhe pse ndonjëherë të duket sikur jeta ka marrë rrokullimën. Skifteri mburret në këtë fushë më novelën e tij "2P" e përkthyer tashmë në 112 gjuhë - and counting - dhe që njihet në letërsinë botërore me titujt "Le fabuleux destin de Penellopi Papavangjeli" ose "The curious case of Penellopi Papavangjeli".

Penellopi lindi në vitin e paharrueshëm 1950, ose siç quhet ndryshe për Shqipërinë La Belle Époque. Gjatë gjithë rinisë së saj ajo vuri re që nuk kishte as edhe një cilësi. Po as edhe një kokërr të vogël cilësie. Nuk ishte budallaqe, por nuk shquhej mbi të tjerët për asgjë. Këtë ajo e kishte kuptuar dhe ia pranonte vetes me sinqeritetin më të madh. Megjithatë, e ndjente se ajo një ditë do udhëhiqte njerëz, do kishte pushtet. Për këtë ajo nisej kryesisht nga datëlindja. Kishte lindur në mesin e shekullit, sa njerëz e kishin patur këtë fat? Data e lindjes, 5 maj, e shtonte dhe më shumë misticizmin. 05.05.50 kishte shkruar ajo sa e sa herë nëpër dokumente. E ëma madje një ditë i kishte thënë duke qeshur që kishte lindur në orën 17:05.

Megjithatë vitet kalonin dhe jeta e Penellopit ishte më e rrafshtë sa dhe vetë përkufizimi i planit në matematikë. Mezi kishte mbaruar një degë në fakultetin filologjik dhe menjëherë kishte filluar punë në një fabrikë atlasesh. Pak vite më vonë u rikthye në fakultetin filologjik për të zëvendësuar një sekretare që kishte mbetur shtatzënë. Edhe Penellopi donte të krijonte familje por meshkujt, mendonte ajo, janë të gjithë njëlloj, edhe të papjekur, edhe budallenj, edhe të duan vetëm për një gjë dhe pastaj të lënë.

Puna si sekretare ishte e lodhshme dhe e mërzitshme, punë letrash. Me pak fjalë, nuk i shtyhej fare...

***

Çdo njeri i madh dhe i pushtetshëm ka pasur në jetën e tij një moment kur fati ka marrë kthesë në mënyrë deçizive. Ashtu siç ishte beteja e Gaugamelës Aleksandrin e Madh, ajo e Marengos për Napoleonin, apo ajo e Yorktown për Skifterin, kthesa për Penellopin ndodhi në një ditë të nxehtë korriku, kur derën e zyrës së saj e hapi një fakir fukarai. "Dil përjashtë!" i bërtiti Penellopi e cila nuk po duronte veten nga vapa. Fakiri doli me të shpejtë dhe mbylli derën. Në atë çast në mendjen e Penellopit u ndez drita. Sa e thjeshtë paska qenë. E kishte patur para syve dhe s'e kishte kuptuar. Që nga ajo ditë, marrëdheniet e Penellopit me publikun ishin një nga skenaret e mëposhtme:

I.
S - Mirëdita!
P - Dil përjashtë.
S - Erdha për një vërtetim notash. Tani është orari me publikun...
P - Dil përjashtë, thashë.

II.
S - Mirëdita!
P - Dil përjashtë.
S - Jam Filani (mbiemër i dikujt me pozitë).
P - Si e keni hallin?

III.
S - Mirëdita!
P - Dil përjashtë.
S - Kam një hall që duhet ta zgjidh me patjetër.
P - Eja pas orës 3 (ishte ora kur Penellopi mbetej vetëm në zyrë).

Karvanë të tërë me trasta e dhurata hynin e dilnin nga zyra e Penellopit. Kërkesat për martesë ishin shtuar, por ajo kishte inat të akumuluar me meshkujt, për më tepër tani i dukeshin edhe interesaxhinj. Ardhja e demokracisë e ndihmoi dhe më shumë. Ajo vuri re që diplomat i realizonin sekretaret bazuar mbi notat që profesorët shkruanin në regjistër. Ajo gjithashtu vuri re se diplomat mund të merreshin nëse notat në regjistër ishin kaluese, pavarësisht nëse ato i shkruante profesori apo dikush tjetër...

Radha te zyra e Penellopit vazhdonte në oborrin e fakultetit

Vizioni i Penellopit po përmbushej. Ajo e vinte re se njerëzit vinin me ndrojë në zyrën e saj. Ose që i jepnin lekë/dhurata edhe për gjëra që kishin të drejtë t`i kërkonin, që Penellopi kishte për detyrë t`i bënte. Kishte dhe përjashtime. Disa tipa të veshur me kollare hynin serbes dhe i diktonin ç'duhet të bënte. E gërryente dyshimi nëse ata ishin me të vërtetë të rëndësishëm apo ishte thjesht një bluff, siç bënte shpesh vetë Penellopi. Por nuk ua kishte kthyer asnjëherë. Gjithsesi ata ishin pakica. Shumicën, të dominueshmit, ajo do t'i dominonte. Për pak desh nisi një sekt, por nuk kishte karizmën e Eleonorës dhe hoqi dorë.

***

Sot Penellopi ka dalë në pension. Ndonjëherë, para se të flejë mendon nëse ato që ka bërë janë të moralshme dhe a duhet ta vrasë ndërgjegja. Ndërgjegja nuk e kishte vrarë asnjëherë. Kur kishte kaluar pa meritë një student, për shembull, kishte bërë të lumtur një njeri dhe familjen e tij dhe do mërziste shumë, po shumë pak 3 milionë të tjerë, nëse do merrej vesh. Kishte ndihmuar qindra njerëz, i dukej vetja shumë humane. Ajo ishte një lubrifikant i domosdoshëm, si korrupsioni, siç thuhej në një film. Nëse shoqërinë do ta shqetësonte kaq shumë kjo sjellje e saj, atëherë me siguri do të kishte marrë masa duke e kontrolluar më shpesh. Pastaj njerëzit po vrasin po presin dhe udhëheqin shtete, te mua qoftë problemi. Leqë një tjetër në vendin tim do bënte më keq, imagjino të vinin Kristanthinë...
Këto mendon Penellopi ndonjëherë dhe kthehet nga ana tjetër ku zakonisht e zë gjumi duke gërhitur.

PS: 2P nuk është Propaganda Due.

Gjeniu i vogël: Në jetë të mirat dhe të këqijat kompensohen.