[Life style] Jeta (e çmendur) e natës në kryeqytet

Duke qenë se është e premte, skifteri ju ndez entuziazmin për këtë fundjavë:

A - Ç`kemi goca! Mirë?
B - Mirë…
A - T`ju ofroj diçka për të pirë?
B - Jo jo, kemi ardhur për qejf.

Ok, për njerëzit që s`janë shumë të shpejtë, ose që janë pak të ngadaltë, ose e thënë troç që janë idiotë…gjithsesi…po zbulojmë që A është çun, B është gocë + shoqe.
Fjalia e fundit e dialogut u shoqerua – si zakonisht – me një përbuzje që i rezervohet zakonisht lypësit që të afrohet më shumë seç duhet.
Këtë bisedë, tekstualisht, pa i shtuar/hequr asgjë – madje edhe gjuha letrare e djalit ishte e tillë – e dëgjova këto ditë në një pub në Tiranë. Vajzat kishin plotësisht të drejtë të silleshin ashtu në fakt.
Vjen një njeri i huaj, u afrohet dhe do të flasë me to? Ku është parë kjo? Pastaj kush e la të futej brenda të pashoqëruar? Mund të lësh të futen brenda këta singles me vend e pa vend? Ka bodyguard këtu apo jo? Gocat vijnë “për qejf”, po të lënë këta?
Dakord, gocat as pinë, as kërcejnë, as flirtojnë (pavarësisht se veshja flet gjuhë tjetër)…po kjo nuk do të thotë që kanë ardhur për të folur me djalin e parë që afrohet.
As me të dytin, as me të tretin. Gocat, i dashur lexues, kanë ardhur në pub që ta shkruajnë në facebook që ishin aty, bashkë me foto si provë të natës së çmendur. Ah…dhe të nesërmen të ankohen që çunat shqiptarë janë me 100 komplekse dhe të turpshëm.
Mezi pres ditën kur ndonjë nga këto të vijë të shpjegojë çfarë do të thotë tamam tamam me “kemi ardhur për qejf”.
Po me siguri është faji i çunave, që gabojnë përqasjen.
Për të evituar lojëra të kota fjalësh, kjo sjellje, e cila haset te shumë nga – fatmirësisht jo të gjitha – vajzat shqiptare, është më e denjë për një kafshë të njohur, simbolin e së cilës Skënderbeu e mbante mbi kokë.
Por ndërkohë le t`i gëzohemi faktit që gjërat po ndryshojnë. Ngadalë, por po ndryshojnë.

Dhe jo, s`më ka ndodhur mua ky dialogu.