[Flora dhe Fauna] Gjinkalla

Premisë: Ky shkrues i Skifterit këtë temë e ka shumë për zemër, do ketë njëqind episode kjo temë, kjo është thjesht parathënia.
Hapni pak Super Sonic ose BBF. Dëgjoni. Kjo është muzika që na përfaqëson. Qindra pseudomuzikantë që promovojnë veten me këngë ku të gjithë instrumentat mbulohen nga një sintetizator.
Dakord, këngët janë skandaloze, po të paktën kanë zë? Jo.
Ok, zë s`kanë, po të paktën kanë vesh muzikor? Jo jo, në ndonjë rast të rrallë kur mund t`i dëgjosh live i kupton menjëherë…

Dakord, po nuk mund të mos vlerësosh faktin që punojnë, lodhen për këtë gjë, shfaqin grimca pasioni për muzikën, tjetër punë që s`kanë talent, apo jo? Jo, as kjo s`qëndron.
Këtu në Shqipëri gjendja e muzikës është e mjerë, nuk ka fjalë tjetër më afër realitetit.
Refugjatë Greqie ose Italie që vijnë dhe komisionojnë një këngë me një mijë e pak euro, femra që ua bën dhuratë të njëjtën gjë i dashuri dhe ndërkohë “rrisin çmimin” e tyre…dhe turbofolk, shumë turbofolk. Pastaj hip-hop dhe R&B.
Të gjitha këto të krijuara me një sintetizator, mos harrojmë.
Kjo përsa i përket muzikës – le ta quajmë kështu – komerciale. Unë nuk dua të ndalem këtu, sepse një tregtar i mirë ofron atë që duan klientët, s`ka asgjë të keqe këtu. Madje i përgëzoj, pavarësisht se promovojnë injorancë, s`është detyra ime të edukoj popullin, maksimumi të vë në dukje. Këta dinë të shesin, prodhojnë muzikë në sasi industriale, as pretendojnë të jenë supermuzikantë, thjesht tregtarë. Chapeau!
Pastaj edhe diçka tjetër, kjo muzika komerciale ekziston gjithandej, është në rritje, mos shkulim flokët për rastin shqiptar se është fenomen global.
Një tjetër kategori është shqetësuese. Janë këta të tjerët që “urrejnë” muzikën komerciale. E para, unë këtë koncept s`e kam kuptuar asnjëherë; kur quhet komerciale një këngë/grup? E keni vënë re që sa bëhet i njohur një grup etiketohet si komercial? Ku është pragu?
Pale, vazhdojmë…
Është kjo minoranca e këtyre, po thonim, këta që marrin vesh nga muzika, merren më shumë se normalja me muzikë, urrejnë komercialen dhe formojnë grupe.
Këtu do ndalemi pak, te këta grupet shqiptarë. Unë i kam parë nga brenda dhe i njoh shumë mirë këta tipat. Kam qenë në studio qindra herë duke i dëgjuar, i kam dëgjuar kur diskutojnë, ua di etikën e punës.
Janë krejtësisht përtacë dhe në shumicën e rasteve të paaftë. Ose e thënë më mirë, janë të paaftë sepse janë shumë përtacë. Si rezultat i kësaj, duke parë edhe çfarë ka vërdallë, kënaqen me pak, punojnë – si grup dhe individualisht – shumë pak orë në javë nëpër studio. Fryti i gjithë kësaj duket nëpër lokalet ku këndojnë. Mediokër në instrumenta, skandalozë në zë. Nuk është fare punë talenti, edhe grupet më të talentuara në botë punojnë edhe 15 orë në ditë në studio për një vit për të nxjerrë një album. U kuptuam? Në qoftë se ndonjëri prej jush po lexon, nuk je Moxarti që të shkruash muzikë me një frymë! Punë, shumë punë!
Nuk kam parë një grup shqiptar që të punojë intensivisht, të krijojë dhe të këndojë këngët e tij në një lokal, jo covers të përzgjedhura që të jenë edhe të lehta për t`u kënduar, edhe në instrumenta.
Ose – larg qoftë – të nxjerrin një album. Ose të japin një koncert dy orësh, me publikun që këndon këngët e tyre.
Thjesht nuk ka.
Por pastaj shikon Këngën Magjike, vë re që këndohet playback, që për mua është tallja më e madhe që mund të bësh me publikun. Pastaj shikon që kjo  justifikohet me “ndonjëherë shkon në një festival për të dëgjuar zërin, ndonjëherë për të parë veshjet dhe trupat e mrekullueshëm të këngëtareve tona”.
Dhe mendon që s`ka shpresë për muzikën këtu. Hedhim sytë nga drejtime të tjera për dritë në fund të tunelit. Ku di unë, ekonomia, kultura…

Gjeniu i vogël: Kitara ka gjashtë tela, një më shumë se gishtat e dorës. Prandaj, nuk i bie dot me një dorë.