[Flora dhe Fauna] Luani - Mbreti i maternitetit

Që kur kishte marrë vesh si shkonin punët e botës, Luani i falej Zotit 100 herë në ditë që s'e kishte bërë vajzë. "Ueee si kam shpëtuar", thoshte ai rëndom. "E imagjino dot tjesh goc? Domethënë të të...". As që e mendonte dot se mishi i bëhej puçkurriza-puçkurriza.

Por ja që megjithëse kishte lindur djalë hallet s'kishin të përfunduar. Gruaja ishte në sallën e operacionit dhe dreqi e dinte se ç'do pillte. Normalisht duhet të ishte çun. E thonin të gjitha shenjat. Në fisin e tij nuk vuanin shumë për të bërë çuna. Ai vetë po, ishte alamet çuni. Nuses i kishte dalë te filxhani i kafes çun. Biles, edhe doktoresha u kishte thënë çun me aparat. Mirëpo kjo e fundit kishte thënë se është vetëm 90% e sigurtë se s`dukej mirë dhe Luani s`kishte patur guximin ta përsëriste këtë lloj vizite. "Kjo kurva. Do me bo si e zgjut, tu na fol me përqindje, jo po veji kofiçent çunit"...

Minutat kalonin dhe Luani po vinte vërdallë në sallën e pritjes. I kishin thënë të hynte në sallën e operacionit, po s'kishte pranuar. S'merrej me punë grash. Po pse po vononin kaq shumë? Sikur çfarë po bënin. Pa orën mirëpo akrepat nuk i shquante dot. Sytë i kishte copë, teletekstin zakonisht ja lexonin, po syze s'kishte për të vënë kurrë. Makthi suprem i Luanit është edhe qorr, edhe me 3 goca...autoriteti zero. Autoriteti minus.

"Edhe mund të jetë gocë, varja", mendoi aty për aty. Por pastaj iu kujtuan shokët që po e prisnin te Rrema me birrat në duar. Edi do e pyeste: "Hë çun? Aaa...Goc e? Hajt mo, s'ka gjë. Kshu ka qenë e shkrujtme, shneti ka ronci". Po durohej dot shikimi qesëndisës i Dashit? "S'e bëre dot një çun, ëh?" duket sikur thoshte ai. Pastaj çdo dolli që do ngrihej: "Hajt tashi me një çun Luani". Tmerr, tmerr.

Dhe ky do ishte vetëm fillimi i halleve. Po kur të rritej? U dilet gjithë atyre çunave, gjoja shokët? Për dreq jemi dhe racë e bukur, do e ngacmojnë të gjithë. Hajde se po e mbrojmë gjatë moshës delikate deri në fejesë. Po pastaj? Mos është më mirë gjoja? Edhe çuni më i mirë në botë të jetë, do vijë si i fejuari te shpia dhe do thotë: "Ju jeni babai? Po ta marr çik gocën dhe po ta kthej nesër".

Tek po mendonte këto gjëma, ndezi një cigare, por fyti i qe tharë fare. E fiku cigaren dhe shkoi në banjë të freskohej. Uji i ftohtë sikur e qetësoi. Mendimet e këqija sikur ia largoi disi. Ngriti kokën e lagur nga lavamani dhe u pa në pasqyrë. Befas u ndriçua. Sa budalla ishte treguar, sa i përciptë, ku i kishte trutë? Filloi t'i vinte turp nga vetja...

Po kishte mundësi një fytyrë aq burrërore si e tij të lindte gocë? Jo vetëm që do ishte çun, po do ishte shumë i bukur, jo si ata nga fisi i nuses.

U çua në këmbë në korridor dhe pa infermieren që po e kërkonte. Dëgjoi i qetë çfarë kishte për t'i thënë dhe i zgjati dorën. Duke e falenderuar i futi pesëmijëshen në xhep. Ndezi një cigare dhe doli nga spitali. Dielli shkëlqente dhe njerëzit iu dukën më të mirë. Pranverë e parakohshme. Nxori një dyqindlekësh t'ia hidhte një lypësi, por pastaj u kujtua që tashmë ishte prind dhe kishte përgjegjësi.

A do bënte fëmijë tjetër? Mund të bënte dhe 100 të tjerë, s`mund të bënte më asnjë, ç`rëndësi kishte. Ai s'kishte më asgjë për t'i treguar botës.

5 vjet më pas

20 vjet më pas

25 vjet më pas

Gjeniu i vogël: Pse nuk thuhet martenitet? Po infrakt? Po pronetim?