[Anatomi] Unë, shqiptari

U linda dhe u rrita në Tiranë. Isha fëmija i parë, prandaj prindërit e mi u kanë dhënë kafe absolutisht të gjithë njerëzve që njihnin, gëzimi për ardhjen time në jetë ishte në rang orgazme. Kur isha ende disamuajsh, prindërit më vunë disa gjëra të çuditshme në krevat. Një stilolaps, një kartmonedhë, një pincë, një makinë lodër. Nuk preka me dorë asnjë prej këtyre, kapa fort me duar mullirin ngjyrë floriri që kishte në dorë ime më, mezi ma hoqën nga dora. Nuk ma interpretuan asnjëherë zgjedhjen.

Fëmijëria ime ishte shumë e bukur, e paarritshme për fëmijët e sotëm. Në shkollë rezultatet e mia ishin spektakolare, do bëhesha patjetër dikush. Por në gjimnaz këto orët e para i mora shumë inat, pija kafe me një shokun tim shumë shpesh, si mund ta nisje ditën direkt në klasë?

Vazhdova për inxhinieri ndërtimi, koha e fakultetit ishte spektakolare. Kafet afër shkollës, jeta sociale. Aty njoha një vajzë nëpërmjet një shoku klase. E ftova për kafe dhe pranoi. Pas tre takimesh te një lokal që do bëhej më pas lokali ynë, ishte e imja. Nuk do ta lija kurrë më. Në krye të gjashtë muajve, u pinë kafet e vogla dhe të mëdha, u fejuam, u martuam dhe patëm fëmijë.

Unë me gruan në Paris

Im atë njihte dikë të rëndësishëm që mund t`i jepte një shtysë të madhe karrierës sime. Më rregulloi një takim me të, pimë një kafe aty afër bërrylit, ku kishte edhe studion. Sa nostalgji për atë lokal të vogël që tani është lloto...sa e sa projekte të shtrira në tavolinë, sa kafe të derdhura mbi projekte të kaluara me një buzëqeshje, qindra klientë të takuar aty…

Por pa e kuptuar erdhi pensioni, i paevitueshëm. Isha ndër të paktët njerëz që nuk kaluan asnjë minidepresion nga mungesa e aktivitetit, e mora me shumë sportivitet pensionin. Çdo mëngjes niste me një kafe me gruan time në ballkon, pastaj takime me njerëz të ndryshëm, të cilët kishin aq respekt për mua, sa më vinin te lokali i lagjes, nuk kishte nevojë të lëvizja.

Vdiqa nga zemra, një vdekje e bukur, e shpejtë, në gjumë. Mora vesh pak më vonë që një nga nipërit nuk kishte hedhur kokërr leku kur u shërbyen kafet për vdekjen time. Sa plehrë.  

Gjeniu i vogël: Kafja duhet pi me fërnet, që mos ta vrasi stomakun.