[Anatomi] Tribute to Everyman

Ky post është frymëzuar nga Umberto Eco. Madje madje kush e ka lexuar mund të na akuzojë për plagiarism, pa frikë se do gabojë.

Nëpër televizionet shqiptare është gjithmonë në rritje një lloj personazhi që po korr goxha sukses, një lloj njeriu që do dominojë – nqs s`e ka bërë akoma – të gjithë tipat e tjerë.

Ky quhet Drini Zeqo, Alban Skënderaj, Eduart Manushi, Ledion Liço…

Një amebë pa ngjyra

Ky personazh ka një shpjegim të çuditshëm të suksesit. Ai trasmeton mediokritet absolut dhe ka një prezencë skenike që krijon tërheqje spontane sepse nuk ka asgjë të stisur te ky tip; ai shitet për atë që është, duke mos krijuar asnjë ndienjë inferioriteti te spektatori. Spektatori shikon të pasqyruara te ky personazh televiziv limitet e veta dhe ndihet shumë mirë tek i sheh të pranuara në rang kombëtar.

Tani, ky Ledioni, ose Albani, nuk është as tip shumë atletik, as shumë energjik, as shumë inteligjent, as i guximshëm. Por ama është i butë, i ëmbël, i brishtë, i lezetshëm, asnjëherë ofensiv. Fitohen pikë nga kjo, sidomos në universin femëror.

Pastaj asnjëherë ky personazh nuk del jashtë zonës së tij të komfortit, nuk aventuron kurrë. Fjalitë janë aq banale, sa janë të pakundërshtueshme. 1+1=2, nuk ka vend për debat. Çdo teleshikues është dakord. Kurrë nuk thellohet në ndonjë temë, as përpiqet ta fshehë injorancën dhe ka një fjalor me 500 fjalë, me kombinimin e tyre ja del gjithmonë të shprehet, aq i mjafton. Sepse nuk duhet ta impresionojë shikuesin në asnjë mënyrë.

Pas një pyetjeje që i bën një të ftuari në studio ose kujtdo tjetër gjatë trasmetimit, asnjëherë nuk ka një deduksion nga përgjigja që të sjellë një pyetje tjetër. Mbaron pyetja, vjen pyetja tjetër e programuar. Nuk aludon kurrë për asgjë, nuk thotë asgjë në kllapa, nuk duhet asnjë përpjekje për ta kuptuar. Çdo spektator ndien vazhdimisht që atë nivel mund ta arrijë edhe vetë, dhe nuk ka lajm më të mirë.

Mund të flasë gjithë ditën dhe s`ke humbur asgjë

Ledioni (për t`i rënë shkurt le të jetë ky përfaqësuesi i këtij fenomeni) nuk ka pikë sensi humori. Nuk e kupton paradoksin, absurdin, deformimin e realitetit. Qesh se po argëtohet, se i pëlqen realiteti dhe kaq. Eviton çdo polemikë, është gjithmonë politically correct.
Pyetjet që zgjedh për të bërë ky tip kur është prezantues një teleshikues inteligjent nuk do e bënte se do ishte shumë banale; ky pikërisht atë pyetje bën: “Si vendose të merreshe me muzikë?” “Të pëlqen jeta e natës?” “Mendoni se muzika është vetëm talent apo do edhe punë?”.

Si përfundim, Ledioni bind publikun, duke qenë vetë shembull, për vlerën e mediokritetit. Nuk provokon komplekse inferioriteti edhe pse ofrohet si idhull. Ai përfaqëson një ideale që asnjëri nuk duhet të sforcohet për të arritur, sepse çdokush është që tani në nivelin e tij. Kështu anullohet gap-i midis asaj që je dhe asaj që do të jesh.

Ledioni praktikisht të thotë “Je si unë, je shumë mirë, jeta është e bukur, mos ndrysho, s`ke ku shkon më”.

Gjeniu i vogël: Duhet me u martu se po më bien flokët.