[Anatomi] Uri Minzok

Lexonjës pasionantë,

E mbani mend historinë e mbetjeve kimike siriane? Normal që po, e paharrueshme si puthja e parë.
Për Skifterin ishte një nga gjërat më të bukura të 2013, populli në revoltë spontane, mijëra facebook cover photos kundër importimit të mbetjeve në Shqipëri, shoqëria civile aktive, protesta të paorganizuara nga ndonjë fuqi politike, shqiptarë të irrituar për të ardhmen e fëmijëve të tyre, të gjithë vendit…

Shqiptarë largpamës për t`i rënë shkurt. Shqiptarë që ngritën zërin për të mirën e përbashkët.
Tani, po të ishte thjesht një post për mbetjet kimike do e mbyllnin këtu, por redaksia na kërkon edhe dy paragrafë, kështu që të mendojmë negativisht që mendimi të rrjedhë vetë si Shkumbini në dimër. Mbase jo këtë dimër, po ka patur vite që edhe ka rrjedhur.

Po flisnim për popullin tonë që për një moment na mbushi me shpresë për të ardhmen. Bravo, ky është sensi i komunitetit.

Vetëm se duke menduar këto sheh njërin nga këta, me status facebook-u me katër pikëçuditëse kundër mbetjeve, duke hedhur plehrat e veta nga ballkoni, qesen e paketës në rrugë, gjithë mbeturinat e piknikut në Dajt, etj.

I njëjti shqiptar i revoltuar nuk do e vriste mendjen në qoftë se komshiu i tij do e kishte shtëpinë plot me mbetje kimike, mjafton që brenda shtëpisë së vet të jetë pastër. E njëjta gjë edhe me lokalet, të cilat kujdesen në mënyrë strikte vetëm për metrat katrorë që kanë paguar.

Po plehrat që digjen buzë rrugës afër Dhërmiut? Po ato të hedhura në rrugë?

Gjithsesi, ëndrra në sirtar e Camorra-s mbetet Shqipëria

Para ca kohësh, në Lushnje erdhën ca vullnetarë suedezë për pastrimin e qytetit dhe për sensibilizimin e publikut. Pamjet në lajme ishin fantastike. Gjithë qyteti në festë, ditë me diell, të gjithë nëpër trotuare duke parë të rinjtë suedezë duke pastruar, duke hedhur herë pas here edhe ndonjë filtër në cep për të parë aftësinë e nordikut në pastrim. Asnjë pikë sensibilizimi, asnjë nuk ndihmoi. Për qytetin e tyre, ku jetojnë po vetë. Maksimumi “bravo suedezi e, qysh e pastroi komplet e, pse s`i marrim çdo muaj ne këta e”.

Miopi tipike për shqiptarin kjo. E njëjta miopi kur kapin një vend pune me mik dhe ankohen për Shqipërinë. Për plehrat e njëjta gjë, ankohen dhe presin nga qielli.

Skifteri pra më në fund vjen me një mesazh kundër forcave të errëta që duan të na dëmtojnë:
Ne mund të kthejmë në një kosh plehrash këtë vend brenda 10 vjetësh, po të duam nuk riciklojmë kurrë, i djegim plehrat në rrugë dhe i hedhim nga ballkoni. Por janë plehrat tona. Nuk ka manipulues të na ulë kokën për të pranuar mbetje nga jashtë.

Emër mbiemër firmë – Shqiptari tipik X.